مارپله ی پشت منچ

همینجور تاس می ریزی و می ری جلو. یه بار نوبت توئه تاس بریزی بقیشم نوبت بقیه. شانسیه دیگه تاسو می ریزی که قاعدتا بری جلو ولی ممکنه بیفتی تو یه خونه که ماره و بری عقبتر. ممکنم هست شانسی جلو پات یه نردبون سبز شه و انتخابی هم نداری می گیریش می ری بالا. وضع منه دیگه. وضع توئه.الانا کمتر به بالا پایین رفتناش اهمیت می دم. یعنی شاید ۰.۰۰۰۱ درصد کمتر.
یه موقع چشم باز می کنم می بینم یهو خیلی جا به جا شدم و افتادم تو یه خونه دور ولی تکراری. یه موقع که همون تردیدا و شرایط قبلو دارم:من این وظیفه رو دارم؟.. یه موقع که همون دغدغه های قبلو دارم: جدی مهمترین چیزی که از زندگیم می خوام اینه؟ یه موقع که همون نگرانیای قبلو دارم: درست تصمیم گرفتم؟بهم نمی خوردیم نه؟قبلی چی؟ بعدی چی؟ و یه موقع  که همون دلنازکیای قبلو حس می کنم این بچه تو این وضع چطور بزرگ می شه؟ یه موقع که همون خونه خاک گرفته آشنای قدیمم که همون دوستا و دوستیای قبلو داره و همون گل رو گرفتم دستم و پرپر می کنم: دوستم داره دوستم نداره. یه موقع که همون دلمشغولیای قدیمو دارم: بچه خوبیم برا مامان بابا؟ از داشتنم شادن؟ و همون تفریحای قدیم همون خونه که آفتاب زده و من هنوز کتاب به دست دارم می خونم و نمی خوابم و همون سوالای بزرگ یه روز یه کار بزرگو شروع می کنم.. که این موقع ها نمی دونم مار نیشم زده و رفتم پایین یا نردبون دیدم و رفتم بالا ولی هر چی هست خونه ها کم و بیش تکرارین. الان کمتر تکرارین. انگار یه جاهایی از این صفحه گیر افتاده بودم. بین یه نردبون عقبتر و یه مار جلوتر که آدمو اینجا نگه می داشتن. یه جوری که یا طراح ناشی بوده یا بدجنس. حالا ولی گهی گاهی خونه ها عوض می شن. ولی هرجای صفحه هم برم باز مارا طولانین و آره نردبونا هم. نه اونقد بلند. همچین برمی دارن آدمو پرت می کنن به یه خونه دووووور خیلی قدیمی و حواست نیست که یهو به خودت میای و می بینی باز داری..بگذریم.
مار و پله بازی محبوب من نبود. اونور صفحه مقوایی منچ بود. اونسمتی که براق نیست. مارا هم ترسناک و زشت. حوصله سر بر بود. نردبونا زیادی کوتاه مارا زیادی بلند.
و بقول گ زیادی شانسی بود.