نداشته ها

گاهی آدم می شینه و ساعت ها غصه ی چیزایی که نداره رو می خوره.

وای که اگه اون چیز مهم هم باشه. دیگه هربار بهش می رسه شروع می کنه: آخه چرا من اینقدر بدبختم و..

یه تئوری هست که رفته تو ذهن من. می گه خدا هیچوقت چیز بد یا کم واسم نمی خواد. اگه شرایطی واسه ام چیده بهترین شرایط برام بوده..ولی آخه نداشتن یه چیزای خوب و لازم کجاش خوبه؟

یه بار اینو واسه خودم یه جور خوبی حلش کردم.

فکر کردم نداشته هام فلسفه اشون اینه که خودم به دست بیارمشون.

مثلا فکر کن تو یه خانواده به دنیا اومدی که کسی نماز نمی خونه. اگه تو آدم نمازخونی بشی این نماز خوندن رو خودتی که به دست آوردی. محیط بهت نداده.

این داشته ها چیزایین که آدم از دستشون نمی ده و عمیق اثر می ذارن..

راستش خودمو اینجوری راضی می کنم که خوبی این نداشتنه این بوده که خودم به دست بیارمش. واسه همین هر چی چیز مهمتری باشه، شرایطشو دارم که چیز بزرگتری رو خودم به دست بیارم و..

و آروم می شم..

راستش این انتخابات منو به این فکر سوق داد. فکر به داشته هایی که راحت از دست می رن..

اعتقادایی که راحت زیر سوال می رن و با یه فاجعه ی اجتماعی محو و نابود می شن..

فکر می کنم حفظ چیزایی که آدم داره سختتر از به دست آوردنشونه این فکر کنم متن یه حدیثی بوده باشه..

به نظرم این همون مفهومیه که خدا آفرین می گه به آدمایی که سختی ها رو نعمت می شمارن..

شاید برای همینه که لقمان آدم مهمی بوده..

نمی دونم. درست دارم فکر می کنم یا خودمو گول می زنم

الان عجله دارم. چند روز دیگه میام این پست رو درست حسابی تر می نویسم.