اوه اوه نکنه من تو یه باغ دیگه به نظر بیام؟

چند روز زیادی بود که می خواستم از روابط اجتماعی بنویسم. منظورم روابط با دوستانی نزدیک و نیمه نزدیک نیست. روابط با آدمای تازه آشنا شده یا اونایی که دیر به دیر می بینی. یا مثلا عمه و شوهر عمه و زن دایی و .. اینایی که <کاملا آشنا> نیستن و یه بوی دیگه ای می دن.
روش احمقانه من اینه:مهمونی یا همچین جاهایی که می ری همراه لباس و اینا یه دونه از این لبخند پلاستیکی ها هم می چسبونی رو صورتت  به به آماده ای دیگه می ری. بعد هر چی اونا بهت گفتن یا پرسیدن، در جواب نظر و فکر خودت رو بهیچ وجه نباید بگی چون اونا آدم فضایین و اصلا حرف تو رو نمی فهمن و تو هم حرف اونا رو نمی فهمی! پس به جاش یه مدت حرفاشونو گوش می کنی بعد تا همون حد که دستت اومد تقریبا نظراتشون تو چه مایه هایی هست حالا دیگه تمام مدت از تابع به دست اومده برونیابی می کنی!!! یعنی یه جوابا و حرفایی <می سازی> که سعی شده اون چیزی باشه که شنونده می خواسته بشنوه. نتیجه اش یا اینه که همون می شه یعنی جوابهای درست رو می دی!! و از روابط اجتماعی چاخانی که برقرار کردی سربلند بیرون میای(به سختی!) یا واقعا طرف رو کم می شناسی و تخمین تابعت اشتباه می شه و حرفات نه تنها برای خودت گنگ و گاهی مزخرفه برای اون آدم بدبختی که اومده با تو معاشرت کنه هم آره دیگه همون گنگ و مزخرفه.

بهرحال به قول سیما خانم چون تو همش آدم داره نقش بازی می کنه، بهش خوش نمی گذره و کلیم انرژی آدمو می گیره. انگار رفتی مصاحبه و فقط می خوای <به خیر بگذره> !
در سن ۲۵ سالگی تازه به این فکر افتادم که راستی ها!!! شاید می شه در روابط اجتماعی خودم باشم! یعنی اونم تازه ششششششااااییییییددددد!!!