به نظر من دنیا داره همش بدتر می شه جای اینکه بهتر شه. من اصلا زندگی این غربی ها رو دوست ندارم. به نظرم نباید آدما رو بچلونی که ازشون پیشرفت دربیاد. خوشبختی هم مهمه. خوشبختی هم مساوی پیشرفت نیست.
پریروزا نشستم برای خودم تخیل کردم که دنیای ایده آل من چجوری باشه. اصلا به عملی بودنش نمی خوام فکر کنم. فقط ایده آل خودمو پیدا کنم. به ر می گم تو دنیای ایده آل من خوشبختی تعریف می شه و هدف جامعه خوشبختیه نه پیشرفت نه دین نه هیچی دیگه. می گه خوشبختی برای هرکی متفاوته. یکی کار زیاد رو دوست داره. می گم نه کلیتش برای همه یکیه. می گه چیه؟ می گم امنیت- سیر بودن- سلامت- کنار عزیزان بودن- شغل داشتن و.. اینا واسه همه خوشبختی میاره. می گه آره.
می گم اگه یکی یه چیزی رو دوست داره ولی اون چیز واقعا خوشبختی نیاره داره اشتباه می کنه. نیاز کاذبه. مثلا من خسته ام باید برم بخوابم ولی دلم می خواد بشینم سریال ببینم. خوب اشتباه می کنم. اون سریال دیدن بیشتر خسته ام می کنه و نیاز کاذبه. اون برای من استراحت نمی شه. می گم واسه همین آدما شهوت پیشرفت شغلی و پول بیشتر دارن ولی شادیشون کمتر می شه و اضطراب و افسردگی بیشتر می شه. قبول می کنه. نه به این راحتی البته.
دنیای مهربون من خیلی چیزا داره. یکیش اینه: اگه یکی(متاهل) بره سفر ازش می پرسن کجا می ری همسرت/ پارتنرت کو؟ اگه بگه واسه کار می رم مجبوریم دور باشیم بهش بگن نمی شه برو خونه یا با اون بیا. اگه مساله فقط کاره ولش کن ارزششو نداره..