ذره های پراکنده ی تمرکزم

 من باید بنویسم.
 به قول دوستی؛ مانند بچه ای که بیش از هر چیز در بازی اش جدی است.
 باید بنوسم این چیزی را که گفتنش برایم سخت است. دیشب در خواب و بیداری برای ز گفتم و گفتنش برای ز آسانتر از هر   کس دیگری بود.
 آهنگهای انقلابی را قطع کرده ام و حتی زمزمه هم نمی کنم و آن آهنگ کم نظیر پرتقالی که ز فرستاده را هم. می خواهم تمرکز  کنم و بنویسم. اتاق کمی گرم است که مطبوع است. باید بنویسم.

داشتم از پریشبم می گفتم که نشسته بودم و مقاله ای که باید برای استادم بفرستم را به میلم می چسباندم و میل را می نوشتم که بفرستم و دیر بود و من خسته و همه اینها یکطرف آن آهنگای نوستالژ دانلود شده که مرتب شعرهای آشنا می خواند نمی گذاشت تمرکز کنم و من خودم خسته و بی تمرکز بودم و به قولی : بی زر زر. و این طرف.
 و مساله این بود که همه خستگی آن روز و روزهای قبلش هم مال همان مقاله بود و یعنی اینقدر مهم بود ولی با این وضع ممکن بود اشتباه بفرستمش یا میلم چه بشود و آن آهنگها بد نبودند و دوستداشتنی هم بودند ولی چه وقت آهنگی بود که فضا و ذهن را پر کند و هیچ تمرکزی نباشد و کلمات میلت را بین سکوتهای پراکنده ی گه گاه آهنگ بنویسی؟ تا آخرش آهنگها را خاموش نکردم. حتی وقتی میل را زدم و حتی وقتی پست را فرستادم و حتی وقتی رفتم سمت مسواک زدن و فقط وقتی خاموشی و خواب بود که اگر می توانستم آنوقت هم می گذاشتم بخواند.
 خوب تا اینجا دو تا پست داریم شبیه هم!! نه بگذار بگویم باید بنویسم. جر نزن. مثل کودکی باش که در بازی اش جدیست و وسط بازی نمی گوید مادرش صدایش زده و باید برود.
می دانی این که از زندگیم چه می خواهم و خدا کیست و کو و دستش کجاست را اگر بگذاریم جای آن مقاله بعد آن آهنگ گوش دادن هوسی ام را بگذاریم جای همه کارهایی که زندگیم را پر می کنند و بد هم نیستندها ولی می شود لحظه ای متوقفشان کرد حداقل. این ها روی هم چه می شود؟ من می شوم. آدمی که همه زندگی اش متاثر است از همان قضایای خدا کو و من کجام ولی برایش وقت و انرژی ای که می گذارد وقتهاییست که روزمره ی همیشه جاری اش لحظه ای به اندازه مکث بین این آهنگ تا آهنگ بعدی سکوت می گذارد و ذهن خسته اش را کمی رها می کند تا تمرکزی جمع کند کمی فقط و..و همه این خستگی و فرسودگی و این که می خواهد خود را در روزمره گم کند هم برای همین است که این مقاله به سرانجام نرسیده و سخت است و انرژی می خواهد ازش.
می دانی از توانایی و تمرکز و اراده ای که داریم برای مهمترین های زندگیمان درصدی استفاده نمی کنیم. و این مهمترین ها فقط به عنوان <کارهای نکرده ولی جاری> پرونده شان توی ذهنمان رو است و فکر می کنیم داریم بهش فکر می کنیم. این جمع فعل ها کیست؟ من و امثالم هستیم. همه جا هم پیدا می شویم.

 خوب نتیجه اخلاقیم را هم که گرفتم. دیگر بروم سر خودم را یکجوری گرم کنم که نفهمم امشب چطور گذشته بعدهم که فرداست و می رویم دانشگاه و راستی غذای سلف چیست؟