و این رشته ی عقیق به راحتی گم می شود. می لغزد و می رود و باز آنقدر پنهان می ماند تا
سرانجام. که سرانجام باز توپ بزرگ دیگریست که در جیبت هست و می آید و برش می دارد و باز
لحظه ای می بینیش..
باز صبح بلند می شوی و می بینی روزگار چه خالیست و چه ترکت کرده.
نرم و سبک. زندگی خالی از پر از شلوغی و توپهای رنگ وارنگ باید نرم و سبک باشد.
اگر انسان به اون لحظه ای می رسید که خدا برایش ماندگار بود... ممکنه اصلا؟ خیلی تلاش می خواد؟ حتی نمی تونم زیبایی این شرایط رو تصور کنم... اما چه قدر تصمیم گرفته ام تا به امروز برای نگه داشتنش؟ همونقدر که تلاش برای حفظ پسرک کرده ام؟ بیشتر از آن؟ کمتر از آن؟ خیلی کمتر از آن؟
چه کمند لحظه هایی که درست کنار قلبم حسش کرده ام...
ولی میشه کاری کرد
میشه برنامه ریخت
چه می دونم دفتر قلم چی ای چیزی گرفت
باید از یه جایی شروع کرد بلاخره این طور نیست؟
خییییلی کمتر از تلاشی که برای همیشه داشتن یه دفترچه یا لیوان یا.. کردیم چه برسه به نگه داشتن پسرک.
یه آدمی بود تو کتاب فرانی و زوئی می گفت <هر لحظه ذکرشو گفتن> یعنی چی و وقتی تو چاه آویزون بود هم ذکرشو می گفت و .. قشنگ بود ولی من فکر نمی کنم ما به اون چیزای پیچیده احتیاجی داشته باشیم.
شاید ما احتیاج داریم روزی چند دقیقه مشخص فقط به اون فکر کنیم تا کم کم شاید به اندازه یه قالب پنیر برامون واقعی و جلو چشم بشه..نه؟
آره دقیقا. امروز یه سری آهنگ دانلود کردم. ملایم و قوی. برای اینکه بتونم همراهش روزی چند دقیق رو فقط به عبادت او اختصاص بدم. من یکی که می خوام شروع کنم
شروع؟ چه خوب..
من آماده نیستم ولی..
حتما یه چیزای خوبی پیدا می کنی :) نمی دونم چرا اینو می گم به خاطر اون قضیه طلا و اینا شاید :-؟