خدا۳

یک موقع هایی آدم لحظه هایی را تجربه می کند می بیند می سازد یا فقط تصور می کند..نه راستش تصور نه..آره این لحظه ها جوری در دلش می نشینند که انگار این دل همیشه خانه شان بوده. می دانی چه را می گویم؟ آن لطافت های نابی که گاهی ساخته می شود تجربه های دلنشین عمیقی که همیشه هستند ولی گاهی می توانیم و می بینیمشان. مثال باید بزنم که بدانی چه می گویم.. نه نمی توانم مثال بزنم شاید بعدا. خیلی سخت هست.
چه می گفتم. آره این ها هست و چیزهای عمیق و خاص دیگری که گاهی <کشف> می کنیم و می گوییم <وه> و مدتها در حس و حالش می مانیم و برای من اینها لحظات انسانی خاصی هستند حاصل یک لحظه درک عمیق محبت شفاف صداقت یا.. همه ی این مفاهیم انسانی عالی مثل ایثار و دیگرخواهی و کمک و ..که بهمان یاد می دادند هم ازینها دارند ولی آدم فقط گاهی می فهمدشان. وقتهایی که دلش نازک شده و آماده ی هر لرزشی است. برای همه این لحظه ها انقدر محدود نیستند. مثلا من می دانم برای ز وقتی باران می آید هم ازین وقتهای غیرعادی است و  گاهی راستی طبیعت هم ازین بازی ها می کند و برای من کمتر. راستش اگر نخندی اعتراف می کنم جک های هوشمندانه هم برای من ازین جایگاه ها دارند. حالا ولش کن داشتم می گفتم یعنی آدم ازین چیزهای <جنس دیگر> و به قول خودم <عمیق> تجربه می کند و باور می کند این ها از دسته ای دیگر هستند و راستش فقط این ها نیستند و انگار این <جنس دیگر> یا <وجه دیگر> همه جا پخش است و ولی گیرنده هامان گاهی می گیرند و گاهی نمی گیرندشان. من که گفتم کی آدم این ها را می گیرد: وقتهایی که دلت یک جور رقیقی شده. نمی دانم مثلا کسیت مرده و <متاثر>ی یا جایی دلت شکسته یا آهنگ محشری شنیده ای خلاصه یکجوری <متاثر> شده ای. نمی دانم آدم چرا دیر این ها را می فهمد. می دانی گاهی جیبهایت بد پر است و نمی توانی بدوی و لذت دیوانه ی دویدن با همه سرعت را حس کنی و گاهی کسی دست می برد و توپ بزرگ محبوبت را بر می دارد و جیبهایت خالی و سبک می شود و چند قدمی می دوی و تازه می فهمی <دیوانگی> هم هست..
من نمی دانستم برای دوباره پیدا کردن خدایم باید بزرگترین توپم را بدهم. نمی دانستم می خواهم بدهم یا نه. ولی جیبهایم ناگهان که خالی شد دویدم. فقط چند قدم.
راستی می دانی دیوانگی واقعا وجود دارد..