بیایید درز بگیریم اینکه خدای من سالهای دبیرستان و دانشگاه چطور بود و که بود. هر که بود و هر تصویری که داشت رویم خیلی تاثیر می گذاشت. راستش خوب بزرگم کرد آن سالها. ولی از اینکه خدای آدم جایی وقتی برود که کم کم کمرنگ شود گریزی که نیست. من هم صفت های مهربان و عادل خدایم که همچین کمتر به نظرم بروز می کرد شروع کردم همرنگ اجتماع شدن. اجتماع ها هم که رو به بی خدایی می روند و شیک و با کلاس هم می روند یکجوری که حس <من خیلی می فهمم> ات ارضا شود. آن موقع دیدم دارم با جریان می روم و هیچ نمی گردم ببینم واقعا جوابش چه هست و علاقه ای هم به گشتن نداشتم و همان موقع بود که تصمیم گرفتم شرایطم را تا مشخص شدن همه چیز؛ متوقف -پاوز- کنم. نه چیزی اضافه ام شود نه چیزی کم. و نمی دانستم کی شروع می کنم به گشتن. باید علاقه و حس و حالش باشد.. بیایید این ها را هم درز بگیریم. برسیم به روزهای اندکی که خدایی نداشتم و باز من و شب و قدم زدن کنار اتوبان و مهی که کسی سعی کرده بود نشانم بدهد ولی نمی دیدمش و ماهی که این بار بزرگ بود و باد و سرمای من که از سردی هوا نبود و حس گمشده ام از خدا..
آخ که چقدر دلم می خواهد این ها را درز بگیرم که خدا چرا برایم هست و چه فکر کردم و روزهای بعدش به ز چه گفتم و شاید فقط بخواهم چیز جالبی که ز گفت را بگویم که درباره ی خدای غیر شخصی بود و گفتنش مقدمه می خواهد.
دوست دارم همه را درز بگیرم که به آن برگها و گل ها برسم . آن سایه های وهم انگیز..
راستی می دونستی که عارف ها کارشون اینه که هر از گاهی برن توی نخ یکی از اسماء الهی و تهش رو دربیارن؟ خیلی کار باحالی باید باشه!!اکه آدم ته اسم رحمن رو درآره مثل،لابد از زور خوشحالی پرواز می کنه
بذار اونا این کارو بکنن بابا همینجوریم یکدستیمون می لنگه سینیمون هی ناموزون بالا پایین می شه!!