باز من و درجا زدن. گیج گیجم. نمی دونم چیکار کنم و از کجا شروع کنم.
یه موقع چشم باز می کنی می بینی یه ملیون کار هست که دوست داری بکنی و یه ملیون
تغییر و یه ملیون بزرگ شدن و یه ملیون منظم بودن و یه ملیون .. بعد نمی دونی از
کجا و کدوم شروع کنی و همه رو یه جا نمی تونی و یه دونه هم کمه و آدم رو راضی نمی کنه و
فکر می کنه نه حیفه همه انرژیمو بذارم فقط واسه همین یه کارو بذار حتما یه راه
بهتری هست بعدا و بعد می شه و نیست راه بهتری و زمانه که تند و تند می گذره و می
بینی دلت نیومده انرژیتو بذاری یه جا فقط چون کم بوده واست به جاش گذاشتیش هیچ جا.
گذاشتیش پخش بشه تو گذروندنت از پیچ وا پیچ روزها. اینکه امروز برم بنیاد فلان
مدرکمو ببرم و عصر دانشگاه باشم و استادمو ببینم و اوه اوه یادم نره فردا پول
اینترنتو بریزم که قطع می شه و پس فردا که سرکارم و..که روزها رو اگه تو هم نپایی
خودشون راه خودشون رو پیدا می کنن و میان و میرن..
می خوام وسط این گیجی و سرگردونی دست بکنم تو آب و یقه خودمو بگیرمو بکشم سمت یه
صخره ایو بگم: بیا! اینقدر سرگردون نباش! از همینجا شروع کن. بلاخره یه نقطه
شروعه!
حرف دلم رو زدی. احسنت!
راه حلی هم که من براش پیدا کردم اینه که شروع کنم و یه کار از صد تا کار رو انجام بدم. بعد بقیش خودش درست میشه
آره از یه جا و یه کار ولی از چی و کجا و چجوری ولش نکرد..