کسی به اسم خدا کسی به اسم من در زندگیم کم است.
این کشف یکی دو ماه اخیرم هست. حالا می توانیم به این پست نگاه کنیم و بگوییم : به چه جوان دغدغه مندی. تا اینجا مشکلی ندارد. مشکل اینست که در یادداشتهای ۳-۴ سال پیشم هم مشابه همین دغدغه مشهودست. آن موقع هم لابد فکر می کردین عجب جوان (رو به نوجوان) دغدغه مندی!
مضحک.
نه که دغدغه مندی مضحک باشدها! مضحک اینجور ماندن روی یک دغدغه است. در سطح بیان مساله ماندن یعنی..
من که می دانم چهل سالم که شد و رو به زوال بودم بعد از کلی کله معلق زدن می شینم یه جایی می نویسم: خدایم کم است.
تو هم بیا بگو : عجب میان سال دغدغه مندی!
---------------------------------------
پ.ن.حالا که خوب مسخره ام کردی آن یک تفاوت بین صورت مساله ی امسال و ۴ سال پیشم را هم پیدا کن.همینجوری.. گفتم نکند یک وقت فکر نکنی: عجب جوان دغدغه مندی!
آدمها پرسشهاودغدغه های بی شماری دارند اما بنیاد همه دغدغه ها و پرسش ها شان یک چیز بیش نیست:احساساظطراب؛احساس اندوه و افسردگی؛احساس پوچی و بیهودگی؛احساس بیگانگی با خود.آنهایی که خدا را می شناسند ؛میدانند که خدا ذات زندگی است.کسی که از زندگی محروم می شود؛از خدا محروم شده است/
شما هم دلت خوشه!
شناخت خدا وجود نداره. یه چیزی داریم به اسم باور خدا که تازه اول راهه و گیج زدن!
ااااااااااا پریسا باز تو از این جوابای باحال دادی!
در ضمن چایخونه رو نمی دونم اومدی بیا یه روز با هم بریم کله پاچه!
راستی قرار بود به ما بگی بیام جوجو روببینیم ولی فکر کنم خودتم درست حسابی ندیدیش حالا یه روز دعوت کن ا س ت خ ر ! اون وقت من میام برات چایی می ریزم:)
بریم من یه چایخونه تو امام خمینی میشناسم خیلی باحاله. دورتادورشم پارک شهره!
بریم کله پاچه ای که همشو تو بخوری من تماشات کنم آره؟!!!
آره داشتم امروز به این فکر می کردم که تو و ز رو پیچوندما!:)) آره هماهنگیش سخته. بذار گلناز اینا که رفتن قرار اس رو می ذاریم