هذیون

دکتر ت می گفت همه آدما ظرفیتشو ندارن بهشون بگی همه این زحمتا رو بکشی نماز و عبادت و .. ولی ممکنه آخرش هیچی به هیچی..

مهم فقط اون حسیه که پیدا بشه. اون چشمی که قراره باز بشه..

وگرنه کوری کری و نمی فهمی..

و بیشتر آدمها نمی فهمن..

مثل من. مثل تو.

فکر کردم من که زحمت خاصی نمی کشم. از شریعت واجباتشو به جا میارم و تو اونا هم که همیشه خدا دارم رو خط مرز قدم می زنم! بذار حداقل یه زحمتی بکشم بعد دغدغه مفید بودن یا نبودنشو پیدا کنم!

حالا اونکه شریعت واسه مون اون اهمیت که باید رو نداره که خودش یه مساله جداست.

تراژیکترین بخش اینه که اصلا نمی دونیم قراره یه چیز عمیق وجود داشته باشه. بعد همین خدا میاد می گه عادیش اینه که ببینین و بفهمین و همه چیز نشونه است و همه چیز واضحه و همه چیز با طبیعت شما همراستاست و..

من نه می بینم نه می فهمم چی رو باید ببینم. ولی گاهی ته این در و اون در زدنا یه چیزی حس می کنم تو این مایه ها که یه چیزی هست! ولی به چشم می بینم که آدم از درکش فرار می کنه. می چسبه به سطحیترین مشغولیات روزاش. که راحت ترن.

بعد ۲ نصفه شب می شینه می گه: حوصله خودمو ندارم. حالم گرفته است. چیز بیشتری از این زندگی می خوام.

 می دونی تراژیکترش چیه؟ اینکه بعد این همه حرف بیاد سعی کنه اون چیز بیشتره رو اینجوری به خودش بده: ۴تا بلاگ روزمره می خونی دو تا صفحه فیس بوک تورق می کنی! ۳ تا خوراکی و.. و فکر می کنی امشب بگذره فقط! و چون بچه خوبی هستی و نمی خوای خودتو اذیت کنی نمی پرسی: بعد امشب چی؟

دارم هذیون می گم و باز بی حوصله ام. بعد مدتها امروز تمرینای خانوم س رو شروع کردم. فکر کنم اثرات اونه!

ولی یه روز میام از شریعت می نویسم و از خدایی که کمه تو زندگیم و همیشه کم بوده و همیشه فقط حرفشو زدم ..