اى امیر مؤمنان، پرهیزگاران را برایم بستاى چنانکه گویى به آنان می نگرم

خطبه متقین (خطبه همام)

 فقط تیکه هاییش که دوست دارم و یه درکی ازش دارم-یه ذره یعنی!- رو می ذارم که بخونین!(آخه زیاد بشه نمی خونینش)

 پس پرهیزگاران خداوندان فضیلتند در این جهان، گفتارشان صواب است و میانه‏روى‏شان شعار، و فروتنند در رفتار و گفتار، دیده‏هاشان را از آنچه خدا بر آنان حرام کرده پوشیده‏اند، و گوشهاشان را به دانشى که آنان را سودمند است بداشته-  و آن را نیوشیده- . در سختى چنان به سر مى‏برند، که گویى به آسایش اندرند. و اگر نه این است که زندگى‏شان را مدّتى است که باید گذراند،

. آفریدگار در اندیشه آنان بزرگ بود، پس هر چه جز اوست در دیده‏هاشان خرد نمود. مردم-  از گزندشان ایمن. روزى چند را با شکیبایى به سر بردند که آسایشى دراز مدت را براى‏شان به دنبال آورد، تجارتى سودمند بود که پروردگارشان براى آنان فراهم کرد. دنیا آنان را خواست و آنان دنیا را نطلبیدند، اسیرشان کرد و به بهاى جان، خود را از بند آن خریدند. قرآن را جزء جزء با تأمّل و درنگ بر زبان دارند، و در آن خواندن داروى درد خود را به دست مى‏آرند. و امّا در روز، دانشمندانند خویشتندار، نیکوکارانند پرهیزگار.

خود را براى آخرتش به رنج انداخته، و مردمان را از-  گزند-  خویش آسوده ساخته. از آن که دورى کند به خاطر بى‏رغبتى به دنیاست و پرهیزگارى، و بدان که نزدیک شود از روى نرمى است و آمرزگارى. نه دورى گزیدنش از روى خویشتن بینى است و بزرگى فروختن، و نه نزدیکى وى به مکر است و فریفتن.