مجازی می شیم

دنیای مجازی خوب نیست. فقط باید از میلش استفاده کرد اونم واسه کارای <کاری>!

واسه ارتباطات نباید ازش استفاده کرد مگر ارتباط با کسایی که در دسترست نیستن یعنی یه کشور دیگه هستن.

این آخرین نتایج تفکرات من بید!

می دونی دنیای مجازی چی کار می کنه؟ یه تعداد زیادی ارتباطات برات فراهم می کنه که همه نه تنها سطحی اند بلکه تک بعدی هم هستن.

مثلا مسنجرتو باز می کنی به ۴ نفر سلام می کنی. بعد می گی خوب چه می کنی و اینا اونم می گه و تموم. چیز خاصتری نمی گی. و هر روز از همین آدم ها در همین حد سراغ می گیری. و فکر می کنی ازشون باخبری. مثلا می دونی باباش مریضه. پروژه اش با فلان استاده. یه شال صورتی خریده. سرما خورده.. !! خوب اینا اطلاعاتی نیست که از یه « آدم» می شه گرفت بگذریم از مساله دوستی و اینا. بعد اینا ارضات می کنن یعنی نیاز به روابط اجتماعیت برآورده می شه فقط اگه روش حساس باشی ممکنه کم کم یکم دپ بشی یا احساس پوچی کنی.

حالا خیلیم بخوای این روابط رو عمیق کنی باز یه جای کار می لنگه. اینکه رابطه یه بعدیه. نه می بینیش نه لمسش می کنی نه صداشو می شنوی نه تو محیطشی..

خلاصه آدم دپ می شه کم کم.

می دونی گاهی فکر می کنم اگه تلفن هم نبود چقدر بهتر بود؟ به جای اینکه دو روز در میون زنگ بزنی به فامیلت ۵ روز در میون می ری دم خونه اش و می بینیش..یه رابطه ی واقعی!

..وقتی تو واقعیت تنهایی به نت سر می زنی اونجا آدما زیادن و هر کدوم یه سلامی می کنن و یه لبخند بهت می زنن. کم کم بیشتر میای دنیای مجازی و کم کم روابط واقعیت کمتر می شه. یه روز می بینی از کم کم گذشته و زیاد زیاد مجازی داری می شی.

نت رو کم کردم. حتی کمتر اس ام اس و تلفن می زنم. واقعیت دلچسبتره.