من عاشق این وقت داشتنم

یعنی درگیر هزارتا پروژه و تمرین تحویلی و خانواده وصاحب کار سابق و تهمونده های افسردگی و.. باشی ولی یادت باشه عزیزترین دوستات امروز از سفرشون برمی گردن و احتمالا یکم ناراحتن که سفر تموم شده و بیا یه اس ام اس خیرمقدم بهشون بزنیم شاد شن..بعد هرقدرم کار و درس و غیره ات رو تو یه زمان خاص و سریع انجام می دی ولی به اینا که می رسی "یه جور" دیگه باهاشون برخورد کنی.

 این کارا خیلی لطیفن اصلا جلوشون از وقت و هزینه و انرژی و اینا حرف نزن. قهر می کنن و اون چیز ناب و لطیفی که باید توشون باشه گم می شه..

یه وقتایی باید وقت داشت: وگرنه اون چیز ناب و لطیف روزها و زندگیت هم گم می شه. دیگه حالا بدو تا پیداشون کنی!

یه وقتایی مثل..

مثل وقتی آشپزی می کنی. مخصوصا وقت خورد کردن گوشت و گوجه و سیب زمینی و..یا وقتی تو قابلمه یه چیز جدید رو به جمع قبلیا داری اضافه می کنی مثلا بادمجونا رو به گوشتای پخته..

مثل وقتی یه دوست پیدا می شه و می گه می خواد باهات درددل کنه و ساعت ها می شینه به حرف زدن و گفتن ریز ماوقع و ممکنه تو به زور حتی آدمای تو داستانشو بشناسی ولی می دونی که اون اومده و همه دلمشغولی و عواطفشو واست تعریف می کنه و می خواد یکی –که تویی- بشنودش. (تا حالا شده خیلی دلت بخواد یکی بشنودت؟)

حتما مثل وقت نماز. لابد خدا می گه تو که سراغ ما رو نمی گیری. زوریم که شده روزی چند دقیقه ای بیا ببینیمت! بعد دوست داره حواست به زمان و کار و اینا هم نباشه... K