بچه های بچه های کار

تعداد کودکان کار خیلی بیشتر از اون چیزی هست که فکر می کردم. و بی توجهی به این مساله هم.
بعضی از اونها توی خیابون کار می کنند و بعضی ها نه: توی کارخونه های نمور یا خونه ها یا کوره پزخونه ها یا.. هر کدوم مشکلات و آفت های خودشو داره.
مثلا خیابون: صبح تا شب تو خیابون بودن باعث می شه آدمای زیادی ببینن و با مسائل زیادی برخورد کنن. همه چیز رو زود می فهمن. زود بزرگ می شن. زود بالغ می شن. و زود با مواد مخدر آشنا می شن. اول و آخر سر و کار بچه های کار به موادمخدر می رسه. توی خونه هم که معتاد نشن در کودکی هم که ساقی نشن بزرگتر که شدن و درامد بچگی رو نداشتن به همین راه باز می رسن.
این رو ببینین.

سالهای بعد بچه های ما هم دزد و جیببر و قاچاقچی های بیشتری می بینن هم بچه های کار بیشتری. چون بچه های کار پدر و مادر بچه های کار می شن.

این رو ببینین.

برای اینکه بچه های کار لزوما بی سرپرست یا فقیر نیستن. کار کردن بچه ها فرهنگ خانواده شونه.
این رو ببینین.

فرهنگ کار کودک. یعنی کمک کردن به اونها اصلا ساده نیست و تو باید اول از همه خانوادش رو مجاب کنی. حالا مطمئن باش این بچه مثل بچه های دور و ورمون که گاهی تخس و بازیگوش هم می خونیمشون نیستن و به این راحتی نمی شینن کتاب درسی که می ذاری جلوشون رو بخونن. تو فرصت کمی برای آموزش بهشون داری و شاید بتونی بهترین چیزا رو تو این فرصت بهشون یاد بدی.
این رو ببینین.

 راستی من که اگه توی اخبار می دیدم به یه بچه زیر ۱۲-۱۵ سال جایزه بهترین فرشباف یا
 همچین چیزی می دن جا نمی خوردم و فکر نمی کردم این بچه برای چی این سن داشته فرش
 می بافته که حالا..