نقل از وبلاگ سارا میم:
در صحبت با آقای میربهاری، عضو شورای جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان، یه راهکاری که مطرح شد و خیلی به نظر مفید میرسه اینه که هر فردی در یه روز معمولی که یه کودک کار رو میبینه و تمایل داره به اونها کمک کنه، در گام اول سعی کنه ارتباط دوستانه با بچه برقرار کرده، با احوالپرسی و احترام به وجود و شخصیت کودک و گوش کردن به حرفهاش باعث بشه کمی تخلیه بشه و در گام دوم سعی بشه توصیه و ترغیبش کنه به وصل شدن به یک NGO با دادن آدرس و شماره تلفن که اگه عضو بشن امکاناتی براشون به وجود میاد از جمله این که براشون کارت شناسایی صادر میشه و اگه توسط پلیس بازداشت بشن مورد دفاع و حمایت قرار میگیرن. در این راستا شماره تلفن 2 تا از NGOهای فعال در زمینه کودکان کارو براتون میذارم:
جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان: منطقه پاسگاه نعمتآباد- 55365112 و خانه کودک ناصر خسرو: منطقه میدان امام خمینی- 33110316.
این راهکار شبیه کاری هست که تو ملبورن استرالیا برای مدیریت تکدی از سوی مدیران شهری بیان میشه: در استرلیا تکدی گری غیرقانونیه و تحت مسئولیت پلیس هست. اگر فردی که تکدی میکنه به اعمال خشونتآمیز اقدام کنه، مردم میتونن مشکل رو به پلیس با شماره 000 گزارش کنند. اگر فردی که گدایی میکنه، هیچ رفتار خشن و تهدیدآمیزی از خود بروز ندهد و کسی بخواهد به او کمک کند بهترین کار اینست که آنها را با سرویسهای خدماتی مناسب مرتبط کنه. شهر ملبورن به این منظور کتابچه رایگانی تهیه کرده است که کمکرسان نامیده میشود. این کتابچه لیستی منسجم از سرویسهای رایگان و ارزان دولتی و غیردولتی(NGO) که شامل غذا، مکان خواب، خدمات سلامتی و خدمات مربوط به الکل و مواد مخدر است را دارد و همچنین توصیههای قانونی از بیش از 70 سازمان شهر ملبورن را شامل میشود. (Begging- Website of City of Melbourne)
از راهکارهای کوتاهمدت دیگری که مطرح میشه اینه که با احترام به شخصیت کودک، یه خوراکی مورد نیاز و مفید براشون بگیریم و درشو باز کنیم و بعد بهشون بدیم تا نتونن بفروشنش، اگه کتاب یا لباس داریم که میتونه براشون مفید باشه بهشون بدیم. برای توضیحات بیشتر میتونید به http://aasemaaneaabi.blogfa.com/post-14.aspx مراجعه کنید.
----------------------------
*راستش من روم نمی شه باهاشون حرف بزنم. کلا از بچه هایی که یکم پررو باشن خجالت می کشم! خودت مسخره ایها..
** نظرتون چیه؟ بگین حتما