اسب بزرگ ۵ سالگی من

 5 سالم بود. مهد کودک می رفتم. یه روز یه اسب تابخور آوردن کلاسمون و ما رو به صف نشوندن  و به ترتیب سوارمون کردن. هر کسی هم قبل سوار شدن یه شعر باید می خوند.

 نوبت من شد. یه دختر بچه ی خیلی ریز بودم. اسبه به نظرم خییییییییلی بزرگ میومد و کلی قند تو دلم  آب می شد که منم قراره یه دقیقه سوارش بشم. ..خاطره قشنگی بود پر از حس کیف و شوق که تو دل آدم قورری می ره اینور و می ره اونور.. خانوممون بغلم کرد و گذاشت رو اسب- گفتم که خیلی بزرگ بود!!- از زمین فاصله داشتم و هیجانزده بودم و اون چند تا دونه تابی که دادنم تو ذهنم موند..

وقتی فهمیدیم ص- برادر شوهر گ- با من هم مهدکودکی بوده ازش پرسیدم گفتم اون اسبه رو یادشه؟ گفت اونی که تاب می خورد؟ منم با هیجان گفتم آرههههه یه بار آوردن سوارمون کردن..

گفت: اون اسبه رو ته حیاط پشت نردبون و اینا نگه می داشتن. ما همیشه می رفتیم یواشکی درش میاوردیم سوارش می شدیم. 

چی بگم؟ سیلی بود که به خاطره بچگی من خورد!

-----------------------------------

پ.ن. بعدا فهمیدم حس بدم فقط مال حسرت و حسادت نبوده. دلم نمی خواست اسب خیلی بزرگ و تک تو ذهن من که ارج و قربی داشت و فقط یه دقیقه تونستم لذتشو ببرم واسه اونا یه اسباب بازی عادی و پیش پا افتاده باشه..حداقل به "اسب بزرگ" نگه "اون اسبه" !