در آرزوی مو

وقتی اومدیم این خونه بچه های همسایه امون کوچولو بودن. شلوغ می کردن و من و گ عاشق صدای بچه گونه اشون.

یکم بزرگتر که شدن صدای بلز و فلوت ریکوردر از خونشون بلند شد و واسه من و گ نوستالژی داشت.

بزرگ شدن. خیلی. حتی دختره که بزرگتر بود راهنمایی می رفت. شروع کرد پیانو زدن. وقتی فلوت می زدم اون پیانو می زد. مبتدی. قشنگ.

یکی دو ماهه نه من فلوت می زنم نه اون پیانو. یهویی گفتن سرطان داره و بردنش بیمارستان و هر روز حرفش تو ساختمون بود.

یه روز صدای پیانو اومد. مبتدی. قشنگ.

منم دو روز فلوت زدم.

بعد شنیدم واسه ۳ ساعت آورده بودنش خونه چون خیلی بهانه می گرفته. نذاشتن هم کسی ببیندش چون همیشه موهای بلند و پرپشتی داشت که الان نداره.

یه نفر این بیماری رو از یه وحشت به یه فرصت تو ذهن من تبدیل کرده. این یه نفر خیلی دوست داشتنی سالهاست درگیرشه. بدجوری با این شرایط خوب رفتار می کنه. آدم به فکر می افته شاید این بیماری ازون کیسهای «چیزهایی که شما نمی پسندید ولی برایتان خیری در آن نهفته است» باشه و اگه اینجوری باشه که یه «نعمته» همون آدم دوست داشتنیه هم کسیه که «حق نعمت» رو واسه اش عالی و درست به جا آورده.

-----------------

* منبع عکس سایت تابناک هست